Antiintelektualismoa jarrera edo doktrina bat da, adimenarekiko, intelektualekiko, eta intelektualismoarekiko etsaitasunean, beldurrean edota mesfidantzan datzana. Oro har, beldur hori hezkuntzaren, unibertsitate-sistemaren, elite intelektual eta zientifikoen edo "adimenaren" aurka zuzendu ohi da.[1] Txandaka, estandar akademiko zorrotzak barneratzea lortzen ez duten beren burua intelektual izendatuak antiintelektual gisa deskriba daitezke. Antiintelektualak jende arruntaren ordezkari gailen gisa ikusten dute beren burua eta horrela aurkeztu ohi dira, populistak, elitismo politiko eta akademikoaren aurka. Antiintelektualistak intelektualak, akademikoak, zientzialariak, hezitzaileak, gehiengoaren eguneroko kezketatik urrun dauden klase sozial bat direla proposatzen dute, mespretxuz, diskurtso politiko populista eta batzuetan goi-mailako hezkuntzan erabiltzen den hizkera erabiliz.
Gobernu totalitarioek antiintelektualismoa manipulatu eta aplikatzen dute, desadostasun politikoa zapaltzeko[2]. Esate baterako Espainiako Gerra Zibilean (1936 – 1939) irabazle suertatu ziren aldekoek eta Francisco Franco jeneralaren hurrengo diktaduran (1939 – 1975), errepresio frankista erreakzionarioa (1936 – 1945) nabarmen anti-intelektuala izan zen, 200.000 zibil erail baitziren, eta horien artean: politikoki aktiboak ziren irakasle eta akademikoak, artistak, eta Espainiako Bigarren Errepublikaren hainbat idazle (1931).[3]
Isaac Asimovek honela definitu zuen antiintelektualismoa:
« | Antiintelektualismoa ezjakintasunaren gurtza da. Konstante bat izan da gure historia politiko eta kulturalean, ideia faltsu batek bultzatua: "nire ezjakintasuna zure ezagutza bezain baliozkoa da". [4] | » |
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search